Het Fietspad Langs de Digitale Snelweg

De vakantie in Normandië en de mountainbike

Deze zomer was ik op vakantie in Normandië, om preciezer te zijn in Asnelles, vlak bij Bayeux. Omdat ik gek ben op mountainbiken hoopte ik dat ik er grote fietstochten zou kunnen maken. Jammer genoeg viel het in het begin een beetje tegen. Het jaar daarvoor was ik in de Franse Ardennen geweest en daar waren de hoogteverschillen veel groter. Ook miste ik de bossen: af en toe was de hitte van de zon bijna ondraaglijk.

De voorbereiding

Net als vorig jaar heb ik een stafkaart gekocht (IGN, serie Bleue) en daardoor kwam ik er al snel achter dat er toch heel wat paadjes te ontdekken waren. Bij de VVV hadden ze weinig informatie voor mountainbikers en daarom moest ik alles zelf uitzoeken, wat natuurlijk zeker zo leuk is. Na een aantal keren op stap te zijn geweest en een paar stukken gevolgd te hebben van een G.R. (Grande Randonnée, route uitgestippeld voor wandelaars) heb ik een tocht uigestippeld die zo weinig mogelijk verharde weg bevatte. Helaas is het in Normandië niet mogelijk om helemaal geen asfaltwegen op te nemen in de route. Al met al was het best een afwisselende route van in totaal bijna 26 kilometer. Alle beklimmingen in de omtrek zijn er in opgenomen en de paden varieren van smalle weggetjes door de struiken tot bredere landbouwwegen met grof grind. Onderweg is er van alles te zien en af en toe kom je door dorpjes waar je anders nooit zou komen. De mooiste stukken zijn toch wel die uit de G.R.'s en daarom ben ik van plan een keer zo'n tocht te gaan fietsen met bepakking.

De tocht

Omdat niet iedereen alle routes even leuk vindt heb ik besloten om de proef op de som te nemen en op de camping aan te kondigen dat er een mountainbike-tocht gehouden zou worden. De campingbeheerders waren erg enthousiast en regelmatig werd daarom omgeroepen wanneer en hoe laat de start was.

Wie zouden er allemaal komen?

Op de bewuste dag stond ik toch wat zenuwachtig te wachten en er verscheen eerst helemaal niemand. Later kwam iemand vragen hoeveel het kostte maar van inschrijfgeld was natuurlijk geen sprake. Nog even later kwam iemand melden dat hij en z'n kameraden er zo aankwamen: het was de avond daarvoor nogal laat geworden met een nachtelijke mountainbiketocht om 3 uur 's nachts! Uiteindelijk vertrok de groep die met mij erbij uit 7 man bestond ruim een kwartier te laat, maar beter laat dan nooit. De jongste deelnemer was 12 jaar en de oudste zal even in de dertig geweest zijn. Er reed behalve mij nog een Nederlander mee en hij hield het tempo er goed in. Later bleek dat hij aan triathlon had gedaan en de anderen noemden hem al gauw 'Breukink' omdat hij echt niet bij te houden was. Gelukkig moest iedereen zich echter een beetje aan mij aanpassen want ik was de enige die de route wist. Al na een paar kilometer kreeg ik de eerste complimenten en iedereen vond het een heel goed idee om zo met een groepje te gaan fietsen. De eerste klim was kort maar zwaar en nadat iedereen boven was gingen we weer verder. Onze jongste deelnemer kwam verrassend goed mee en dit mag echt wel genoemd worden als je bedenkt dat hij op een erg goedkope, loodzware bike reed.

Zware klim (voor Normandië dan)

De ergste beklimming was een pad van anderhalve kilometer lang dat in het begin goed begaanbaar was, maar een paar honderd verder was het bezaaid met losliggende stenen en brokken leem en op deze helling besloten enkelen toch maar af te stappen.

Schade en ander ongemak

Na een kleine 13 kilometer reden we een erg smal paadje in met overal brandnetels en braamstruiken. Hier was het echt oppassen om niet te vallen en niemand is er zonder een of meer bulten doorgekomen. Ook had onze jongste deelnemer hier nog materiaalpech: zijn linker cranck viel van de trapas en moest dus eerst weer worden vastgezet. Gelukkig was de bout snel teruggevonden en omdat meerdere mensen wat gereedschap mee hadden was het euvel snel verholpen. Na dit pad ging het een stukje verder over asfalt en hier was het nog oppassen geblazen: een paar verraderlijke haarspeldbochten konden echt niet zonder remmen genomen worden, zoals ik uit ervaring wist.

Meteen na deze bochten sloegen we af om tot onze spijt achter een grote trekker met aanhanger te belanden. Het was extra jammer omdat het hier bergafwaarts liep en we er met geen mogelijkheid langs konden. Gelukkig sloeg de trekker even later af een weiland in en als jonge honden stoven we er langs.

Hooi in de derailleur geeft veel gezeur

Op het stuk pad dat volgde lag nogal veel hooi en bijna iedereen moest even later stoppen om z'n derailleur leeg te peuteren. Even verder ging het weer bergafwaarts maar vlak voordat we beneden waren moesten we links af. Ik had dit al geroepen maar toch schoot iedereen te ver door want het pad wat ik zocht was erg smal en door de bomen aan het zicht onttrokken. We reden langs een droogliggend beekje want ook in Normandië hadden ze deze zomer erg te leiden gehad van de droogte. Aan het eind van het pad kwamen we tussen een paar boerderijen door een dorpje in en een grote hond begroette ons vriendelijk. Vanuit het dorp reden we weer een klein stukje over een doorgaande weg maar al spoedig kondigde de volgende klim zich aan: een brede, met grind bedekte weg liep richting de top van een dichtbijgelegen plateau. Boven aangekomen splitste het pad zich en wij namen natuurlijk het smalste tussen de struiken door. Op eens stonden we midden in de mais. Het pad was bijna door de boeren geannexeerd en we slingerden ons zo een stuk tussen de weilanden door. Even verderop moesten we door een haag van braamstruiken maar helaas waren we te vroeg in het seizoen om hier de vruchten van te kunnen plukken.

Het uitzicht was een beloning na de doornen

Nadat iedereen hier zonder kleerscheuren door was gekomen stonden we op het plateau met links uitzicht op zee en rechts zagen we het andere plateau waar we vandaan gekomen waren. Omdat we nu boven waren wachtte ons natuurlijk een leuke afdaling. Eigenlijk waren er twee wegen naar beneden maar de steilste werd gesierd met een groot witt bord met een rode rand. Zelf had ik dit pad echter al eens gereden en ik wist daarom dat het aan het eind door boomwortels moeilijk was om te remmen en de haakse bocht was nou niet echt goed te nemen met meer dan 5 km per uur (ik heb er 57,5 km/uur gehaald maar ging toen bijna rechtdoor en kwam vlak voor een hek in een composthoop tot stilstand). Gelukkig was iedereen ook tevreden met de veiliger afdaling maar beneden bleek dat de scherpe stenen hun tol hadden geeist met een lekke band tot gevolg. Omdat we toen toch moesten wachten heb ik met de andere nederlander en onze jongste fietser een klein ommetje gemaakt en zijn we de gevaarlijke afdaling opgefietst.

Waar is Tierry nou gebleven?

Door deze omweg waren we echter een paar anderen kwijtgeraakt maar na ongeveer 2 kilometer hadden we ze weer gevonden. De ongelukkige met de lekke band was er niet meer bij: hij ging lopend terug naar de camping die gelukkig vlak bij was. Wij maakten nog een klein ommetje waarbij de anderen me nog een leuk paadje hebben laten zien waar ze de vorige nacht hadden gereden. Dit was echt de moeite waard om nog even mee te pikken en toen we terug kwamen op de camping was iedereen dik tevreden.

Clemens Sibon